Willem Frederik van Oranje-Nassau KG (1772 - 1843)

Born 24 Aug 1772 in Den Haag, Holland, Nederland

Ancestors

Husband of Wilhelmina Frederica Louisa (von Preußen) van Oranje-Nassau — married 1 Oct 1791 in Den Haag, Holland, Nederland

Descendants

Died 12 Dec 1843 at age 71 in Berlin, Brandenburg, Preußen, Deutscher Bund

Problems/Questions Profile managers: Netherlands Project WikiTree [send private message] and Martyn Grifhorst [send private message]

Willem I van Oranje-Nassau KG is geboren in Zuid-Holland in 1772 Join: Netherlands Project Discuss: netherlands

Willem I van Oranje-Nassau

Biography

Willem Frederik Prins van Oranje-Nassau was born on 24 August 1772 at The Hague, Netherlands. His parents were the last Stadtholder Willem van Oranje-Nassau, Prince of Orange of the Dutch Republic, and his wife Wilhelmina von Preussen.

As eldest son of the Prince of Orange (of whom there could only be one at a time), William was informally referred to as Erfprins (Hereditary Prince) by contemporaries (and later historians), in the period between his majority in 1790 and the death of his father in 1806, to distinguish him from William V.

Like his younger brother, Prince Frederick of Orange-Nassau, he was were tutored by the Swiss mathematician, Leonhard Euler, and the Dutch historian, Herman Tollius. They were both tutored in the military arts by general Prince Frederick Stamford.

After the Patriot revolt had been suppressed in 1787, he and his brother, in 1788-89, attended the military academy in Brunswick, which was considered an excellent military school.

In 1790 he visited a number of foreign courts, like the one in Nassau and the Prussian capital Berlin, Germany, where he first met his future wife.

William subsequently studied briefly at the University of Leiden.

In 1790 he was made a member of the Council of State of the Netherlands and he was appointed a general of infantry in the States Army, of which his father was Captain general.

William first married on 01 Oct 1791 in Berlin, Germany to his first cousin (Frederica Louisa) Wilhelmina who was born in Potsdam and was a daughter of King Frederick William II of Prussia. In November 1791 he took his new bride to The Hague.

After the National Convention of the First French Republic had declared war on the Dutch Republic in February 1793, William was appointed commander-in-chief of the mobile army of the States Army (his father remained the nominal head of the armed forces). As such he commanded the troops that took part in the Flanders Campaign of 1793-1795.

He participated in the battles of Menin, Veurne, and Wervik (where his brother was wounded) in 1793, the siege of Landrecies, which fortress surrendered to him, and the Battle of Fleurus in 1794, to name the most important.

In May 1794 he had replaced general Kaunitz as commander of the combined Austro-Dutch forces on the instigation of Emperor Francis II who apparently had a high opinion of him. But the French armies proved too strong, and the allied leadership too inept, so the allies were defeated.

The French first entered Dutch Brabant which they dominated after the Battle of Boxtel. When in the winter of 1794-95 the rivers in the Rhine delta froze over, the French breached the southern Dutch Water Line and the situation became militarily untenable. In many places Dutch revolutionaries took over the local government.

After the Batavian Revolution in Amsterdam on 18 January 1795, the stadtholder decided to flee to Britain, and his sons acompanied him. On this last day in Holland his father relieved William honorably of his commands). The next day the Batavian Republic was proclaimed.

Soon after his departure to Britain, William went back to the Continent, where his brother was assembling former members of the States Army in Osnabrück. He planned foray into the Batavian Republic in the summer of 1795. However, the neutral Prussian government forbade this.

In 1799 William landed in the current North Holland as part of an Anglo-Russian invasion of Holland. He was instrumental in fomenting a mutiny on the Batavian naval squadron in the Vlieter, resulting in the surrender of the ships without a fight to the Royal Navy, which accepted the surrender in the name of the stadtholder. The local Dutch population, however, was not pleased with the arrival of the prince. One local Orangist was even executed. The hoped-for popular uprising failed to materialise. After several minor battles the Hereditary Prince was forced to leave the country again after the Convention of Alkmaar. The mutineers of the Batavian fleet and a number of deserters from the Batavian army accompanied the retreating British troops to Britain.

There William formed the King's Dutch Brigade with these troops, a military unit in British service, that swore oaths of allegiance to the British King, but also to the States-General, defunct since 1795, "whenever those would be reconstituted". This brigade trained on the Isle of Wight in 1800 and was eventually used by the British in Ireland. When peace was concluded between Great Britain and the French Republic under First Consul Napoleon Bonaparte, the Orange exiles were at their nadir. The Dutch Brigade was dissolved on 12 July 1802.

Many members of the brigade went home to the Batavian Republic, thanks to an amnesty. The surrendered ships of the Batavian navy were not returned, due to an agreement between the stadtholder and the British government of 11 March 1800. Instead the stadtholder was allowed to sell them to the Royal Navy for an appreciable sum.

The stadtholder, feeling betrayed by the British, left for Germany. The Hereditary Prince, having a more flexible mind, went to visit Napoleon at St.Cloud in 1802. He apparently charmed the First Consul, and was charmed by him. Napoleon raised hopes for William that he might have an important role in a reformed Batavian Republic. Meanwhile William's brother-in-law, Frederick William III of Prussia, neutral at the time, promoted a Franco-Prussian convention of 23 May 1802, in addition to the Treaty of Amiens, that gave the House of Orange a few abbatial domains in Germany, that were combined to the Principality of Nassau-Orange-Fulda by way of indemnification for its losses in the Batavian Republic. The stadtholder gave this principality immediately to his son.

In Germany, William was ruler (as Fürst) of the Principality of Nassau-Orange-Fulda from 1803 until 1806; and of the Principality of Orange-Nassau in the year 1806.

When Napoleon invaded Germany in 1806 and war broke out between the French Empire and Prussia, William supported his Prussian relatives, though he was nominally a French vassal. He received command of a Prussian division which took part in the Battle of Jena–Auerstedt. The Prussians lost that battle and William was forced to surrender his troops rather ignominiously at Erfurt, the day after the battle. He was made a prisoner of war, but was soon paroled. Napoleon punished him for his betrayal, however, by taking away his principality. As a parolee, William was not allowed to take part in the hostilities anymore. After the Peace of Tilsit, William received a pension from France in compensation.

Until 1806, William was formally known as William VI, Prince of Orange-Nassau. ^{[citation needed]}

In 1806 his father, the Prince of Orange died, and William not only inherited the title, but also his father's claims on the inheritance embodied in the Nassau lands. This would become important a few years later, when developments in Germany coincided to make William the Fürst (Prince) of a divers assembly of Nassau lands that had belonged to other branches of the House of Nassau.

Between 1806 and 1813, William was also formally known as Prince of Orange.

In 1809 tensions between Austria and France became intense. William did not hesitate to join the Austrian army as major generalin May 1809 As a member of the staff of the Austrian supreme commander, Archduke Charles he took part in the Battle of Wagram, where he was wounded in the leg.

Czar Alexander I of Russia played a central role in the restoration of the Netherlands. Prince William VI (as he was now known), who had been living in exile in Prussia, met with Alexander I in March 1813. Alexander promised to support William and help restore an independent Netherlands with William as king. Russian troops in the Netherlands participated with their Prussian allies in liberating the country; dynastic considerations of marriage between the royal houses of Great Britain and the Netherlands, assured British approval.

After Napoleon's defeat at Leipzig on October 1813, the French troops retreated to France from all over Europe. The Netherlands had been annexed to the French Empire by Napoleon in 1810. But now city after city was evacuated by the French occupation troops. In the power vacuum that this created a number of former Orangist politicians formed a provisional government in November 1813. In their view, it was taken for granted that William would have to head any new regime, and it would be better in the long term for the Dutch to liberate him themselves. The Dutch population was pleased with the departure of the French, who had ruined the Dutch economy, and this time welcomed the prince.

After having been invited by the Driemanschap (Triumvirate) of 1813, on 30 November 1813, William disembarked HMS Warrior and landed at Scheveningen beach, only a few yards from the place where he had left the country with his father 18 years previously.

On 06 December 1813 the provisional government offered him the title of King. William refused, instead proclaiming himself "Sovereign Prince" of the United Netherlands. He also wanted the rights of the people to be guaranteed by "a wise constitution". The constitution offered William extensive (almost absolute) powers. Ministers were only responsible to him, while a unicameral parliament (the States-General) exercised only limited power. He was inaugurated as sovereign prince in the New Church in Amsterdam.

In Germany, William was ruler (as Fürst) of the Principality of Orange-Nassau from 1813 until 1815.

In August 1814, he was appointed Governor-General of the former Austrian Netherlands by the Allied Powers who occupied that country. He was also made Grand Duke of Luxembourg, having received that territory in return for trading his hereditary German lands to Prussia and the Duke of Nassau. William thus fulfilled his family's three-century dream of uniting the Low Countries.

His son (the future king William II) fought as a commander at the Battle of Waterloo on 18 June 1815, near Waterloo in Belgium, which at the time was part of the United Kingdom of the Netherlands.

After Napoleon had been sent into exile, William adopted a new constitution which included much of the old constitution, such as extensive royal powers. He was confirmed as hereditary ruler of what was known as the United Kingdom of the Netherlands at the Congress of Vienna. He was the 876th Knight of the Order of the Golden Fleece in Spain and the 648th Knight of the Order of the Garter in 1814.

Feeling threatened by Napoleon, who had escaped from Elba and at the urging of the powers gathered at the Congress of Vienna, on 16 March 1815, William proclaimed the Netherlands a kingdom and he it's first King.

On 09 June 1815 William I also became the Grand Duke of Luxembourg.

The States-General was divided into two chambers. The Eerste Kamer (First Chamber or Senate or House of Lords) was appointed by the King. The Tweede Kamer (Second Chamber or House of Representatives or House of Commons) was elected by the Provincial States, which were in turn chosen by census suffrage. The 110 seats were divided equally between the North and the South (modern-day Belgium), although the population of the North (2 million) was significantly less than that of the South (3.5 million). The States-General's primary function was to approve the King's laws and decrees. The constitution contained many present-day Dutch political institutions; however, their functions and composition have changed greatly over the years. The constitution was accepted in the North, but not in the South. The under-representation of the South was one of the causes of the Belgian Revolution. Referendum turnout was low, in the Southern provinces, but William interpreted all abstentions to be yes votes. He prepared a lavish inauguration for himself in Brussels, where he gave the people copper coins (leading to his first nickname, the Copper King).

The spearhead of King William's policies was economic progress. As he founded many trade institutions, his second nickname was the King-Merchant.

In 1817 he founded three universities in the Southern provinces, such as a new University of Leuven, the University of Ghent and the University of Liège. The Northern provinces, meanwhile, were the centre of trade. This, in combination with the colonies (Dutch East Indies, Surinam, Curaçao and Dependencies, and the Dutch Gold Coast) created great wealth for the Kingdom. However, the money flowed into the hands of Dutch directors. Only a few Belgians managed to profit from the economic growth. Feelings of economic inequity were another cause of the Belgian uprising.

In 1822, he founded the Algemeene Nederlandsche Maatschappij ter Begunstiging van de Volksvlijt, which would become one of the most important institutions of Belgium after its independence. Industry flourished, especially in the South.

William was also determined to create a unified people, even though the north and the south had drifted far apart culturally and economically since the south was reconquered by Spain after the Act of Abjuration of 1581. The North was commercial, Protestant and entirely Dutch-speaking; the south was industrial, Roman Catholic and divided between Dutch and French-speakers. Officially, a separation of church and state existed in the kingdom. However, William himself was a strong supporter of the Reformed Church. This led to resentment among the people in the mostly Catholic south. William had also devised controversial language and school policies. Dutch was imposed as the official language in (the Dutch-speaking region of) Flanders; this angered French-speaking aristocrats and industrial workers. Schools throughout the Kingdom were required to instruct students in the Reformed faith and the Dutch language. Many in the South feared that the King sought to extinguish Catholicism and the French language.

Belgian Uprising

In August 1830 Daniel Auber's opera La Muette de Portici, about the repression of Neapolitans, was staged in Brussels. Performances of this show seemed to crystallize a sense of nationalism and "Hollandophobia" in Brussels, and spread to the rest of the South. Rioting ensued, chiefly aimed at the kingdom's unpopular justice minister, Cornelis Felix van Maanen, who lived in Brussels. An infuriated William responded by sending troops to repress the riots. However, the riots had spread to other Southern cities. The riots quickly became popular uprisings. Soon an independent state of Belgium was proclaimed.

In 1831 William sent his sons William, the Prince of Orange and Prince Frederick to invade the new state. Although initially victorious in this Ten Days' Campaign, the Dutch army was forced to retreat after the threat of French intervention. Some support for the Orange dynasty (chiefly among Flemings) persisted for years, but the Dutch never regained control over Belgium. William nevertheless continued the war for eight years. His economic successes became overshadowed by a perceived mis manage- ment of the war effort. High costs of the war came to burden the Dutch economy, fueling public resentment.

His wife Wilhelmina died in 1837.

In 1839 William was forced to end the war. The United Kingdom of the Netherlands was dissolved by the Treaty of London (1839) and the northern part continued as the Kingdom of the Netherlands. It was not renamed, however, as the "United"-prefix had never been part of its official name, but rather was retrospectively added by historians for descriptive purposes (cf. Weimar Republic).

After 1839 he was furthermore the Duke of Limburg.

Constitutional changes were initiated in 1840 because the terms which involved the United Kingdom of the Netherlands had to be removed. These constitutional changes also included the introduction of judicial ministerial responsibility. Although the policies remained uncontrolled by parliament, the prerogative was controllable now. The very conservative William could not live with these constitutional changes. This, the disappointment about the loss of Belgium, and William's intention to marry Henrietta d'Oul -tremont (scandalously both "Belgian" and Roman Catholic) made him wish to abdicate.

He fulfilled this intent on 07 October 1840 and and his eldest son acceded to the throne as king William II.

After his abdication in 1840, he styled himself King William Frederick, Count of Nassau.

William married secondly on 17 Feb 1841 in Berlin, Germany to Countess Henriette d'Oultremont de Wégimont (1792-1864). This was a morganatic marriage and she was created Countess of Nassau.

William I died at the age of 71 on 12 Dec 1843 in Berlin, Germany. ^[1]

inauguration of Willem I Sovereign Prince of Netherlands

Dutch Biografie

Willem I Frederik, geboren als Willem Frederik Prins van Oranje-Nassau(Den Haag, 24 augustus 1772 – Berlijn,12 december 1843) was de eerste Koning der Nederlanden uit het huis Oranje-Nassau.

Willem I van Oranje was dus eerste koning van Nederland in de huidige staatsvorm. Zijn voorvaderen waren stadhouder in de Republiek der Verenigde Nederlanden. Aanvankelijk was dat geen erfelijke functie, maar tegen het eind van de 18e eeuw was het dat wel.

Onder invloed van de Franse Revolutie waren veel burgers het zat dat een kleine elite alle macht in handen had. Dat leidde zelfs tot een burgeroorlog, waarin de Fransen de anti-Oranjekrachten steunden. De Fransen verjoegen in 1895 de allerlaatste stadhouder, de vader van Willem I. De Oranjes weken uit naar Engeland terwijl de Fransen Nederland bezet hielden. Gek genoeg was het juist de Franse Lodewijk Napoleon, die als koning in Nederland geïnstalleerd werd, die de van oudsher republikeinse Nederlanders klaarmaakte voor de monarchie. Lodewijk was zelfs zo populair bij het volk dat de centrale regering in Frankrijk hem weer afzette. Daarna volgde een Frans schrikbewind, dat duurde tot 1813 toen Nederland bevrijd werd. Willem I keerde terug en besloot dat hij niet meer stadhouder zou worden, maar soeverein vorst.

Twee jaar nadat hij soeverein vorst werd, kreeg Willem I ook echt de titel ‘koning’. In de tussentijd was het staatsbestel nog in ontwikkeling, daarom heette de functie eerst officieel nog anders.

Na de nederlaag van Napoleon in de Slag bij Leipzig in 1813 werd hij ingehuldigd als 'Soeverein Vorst' der Verenigde Nederlanden.

Op 16 maart 1815 riep hij zichzelf uit tot koning der Verenigde Nederlanden en hertog van Luxemburg,waarna hij op 21 september 1815 in Brussel werd ingehuldigd als Koning Willem I.

In hetzelfde jaar werd op het Congres van Wenen door de Europese mogendheden besloten om het hertogdom Luxemburg te promoveren tot groothertogdom en Willem I te erkennen als eerste groothertog, de koningstitel werd bevestigd. Hiermee was de kersverse Nederlandse monarchie binnen Europa formeel erkend.

Deze fungeerde als buffer voor zowel Frankrijk als het Verenigd Koninkrijk. Na de troonsafstand in 1840 noemde Willem I zich koning Willem Frederik,graaf van Nassau.

In Duitsland was Willem I van 1803 tot 1806 "Fürst" van het vorstendom Nassau-Oranje-Fulda.

In 1806 en in de periode 1813-1815 was hij tevens vorst van het vorstendom Nassau-Oranje.

Willem Frederik werd in 1772 te Den Haag geboren als derde zoon van stadhouder Willem V en prinses Wilhelmina van Pruisen, een nicht van koning Frederik II van Pruisen. Na de dood van stadhouder Willem V stond hij tot 1815 bekend als Willem VI.

Willem Frederik trouwde in 1791 zijn volle nicht Wilhelmina van Pruisen, een zuster van Frederik Willem III, koning van Pruisen.

Tussen 1807 en 1812 werd Willem I vader van vier kinderen (twee dochters en twee zonen)die verwekt waren bij een vrouw die in het doopregister Maria Dorothea Hoffmann wordt genoemd. Dit zou mogelijk hofdame Julie von der Goltz (1780-1841) zijn geweest, ofwel: Juliane Karoline Philippine von der Goltz, dochter van Karl Franz von der Goltz (1740-1804), de Pruisische minister van oorlog. De kinderen kregen de achternaam Von Dietz, naar een van de titels van Willem I (graafschap Diez). Deze kinderen werden ook financieel ondersteund met het door Willem I opgerichte, en in 1856 geliquideerde, Von Jasmund-fonds dat een vast inkomen van 10.000 gulden per jaar opleverde

In 1793 streed hij als kapitein-generaal tegen de Fransen in de zuidelijke Nederlanden en Noord-Frankrijk. Aanvankelijk leken de Franse revolutionairen teruggedrongen te zijn, maar ze kwamen terug.

In 1795 stond hij als erfprins, 23-jaar oud, aan het hoofd van het Staatse leger tegen de Franse invallers. Toen de Fransen oprukten vluchtte hij met zijn vader naar Engeland.

Op 6 januari 1799 overleed zijn broer prins Frederik die als generaal in Oostenrijkse dienst streed tegen Napoleon.

In augustus 1799 probeerde Willem met Engeland en Rusland het stadhouderlijk gezag te herstellen vanuit Noord-Holland, maar deze militaire actie mislukte.

Op 10 oktober 1799 werd een bestand getekend in Alkmaar en een week later waren de Engelse en Russische troepen verdwenen. Er werd wel een flink aantal Bataafse deserteurs, muiters en oorlogs- gevangenen naar Engeland getransporteerd,waaruit Willem de Hollandse Brigade formeerde. Zijn vader legde zich neer bij het feit dat de politieke rol van de Oranjes uitgespeeld was. Zo nog niet zoon Willem, die uiteindelijk in 1803 als compensatie voor het verlies van zijn bezittingen in de Nederlanden van Napoleon de voormalige prinsbisdommen Fulda en Abdij van Corvey, de Abdij Weingarten en de rijksstad Dortmund kreeg. Die samen gingen het vorstendom Nassau-Oranje-Fulda vormen.

In 1801 probeerde de erfprins via zijn afgezant Maximiliaan d'Hangest een soort eerste consul van de Nederlandse republiek te worden. Omdat de tegemoetkoming door Napoleon op prijs werd gesteld, werd Willem uitgenodigd naar Parijs te komen waar hij op 25 februari 1802 sprak met Napoleon. Voor de functie van eerste consul werd hij afgewezen. Daarnaast vroeg en kreeg hij Duits gebied ter compensatie van de verloren Nederlandse domeinen. Dit waren andere Duitse gebieden dan de stamlanden van Nassau die steeds in het bezit van de Oranjes waren geweest.

Op 23 mei 1802 sloten Frankrijk en Pruisen een verdrag, waarbij Fulda en een aantal andere gebieden (Corvey, Weingarten en Dortmund) aan de prins van Oranje werden toegezegd. Prins Willem V wees deze in zijn ogen geroofde bezittingen verontwaardigd voor zichzelf af en liet ze over aan de erfprins.

Op 22 oktober bezetten Pruisische troepen het prins-bisdom om de belangen van Oranje veilig te stellen en op 6 december hield Willem zijn intocht als vorst in Fulda.

Na de dood van zijn vader op 8 april 1806 in Braunschweich,werd Willem ook vorst van Nassau. Willem zou de landen niet in bezit nemen.

Op 12 juli 1806 werd de Rijnbond gesloten en een deel van de landen van Willem werden onder de soevereiniteit van andere vorsten geplaatst. Willem was als Napoleons vazal in het vorstendom Fulda niet verschenen en zodoende werd in artikel 24 de heerlijkheid Weingarten bij het koninkrijk Württemberg gevoegd, de graafschappen Siegen, Dillenburg en Hadamar bij het groothertogdom Berg en het graafschap Diez en het aandeel in het dorp Münzfelden aan het hertogdom Nassau. Op dit moment bleven dus nog Fulda, Corvey en Dortmund over. Toen op 6 augustus een einde kwam aan het Heilige Roomse Rijk was Willem theoretisch zelfs soeverein vorst van deze landen.

In augustus 1806 besloot Pruisen, dat in de twee voorgaande oorlogen tegen Frankrijk neutraal was gebleven, om zich bij de coalitie te voegen en de oorlog aan Frankrijk te verklaren, vanwege de Franse inmenging in Duitse zaken. Pruisen stelde een ultimatum aan Napoleon dat afliep op 1 oktober 1806. Willem koos voor zijn familiebanden met Pruisen en liep over naar de coalitie tegen Napoleon. De Vierde Coalitieoorlog tegen Napoleon verliep echter dramatisch voor Pruisen. Na de Slag bij Auerstedt werd Willem op 16 oktober te Erfurt in zijn functie van Pruisisch generaal door de Fransen gevangengenomen. Hij werd nog dezelfde dag weer in vrijheid gesteld en vertrok meteen daarna richting Berlijn. In Pruisen moest hij op beschuldiging van lafheid voor de krijgsraad verschijnen. Hij werd noch vrijgesproken, noch veroordeeld.

Op 31 oktober ontnam Napoleon de prins vanwege diens verraad bij legerorder zijn vorstendommen. Napoleon schonk hem ter compensatie later een pensioen voor dit verlies, dat in eerste instantie was bedoeld ter compensatie van het verlies van zijn Nederlandse domeinen. Na de Pruisische nederlaag probeerde Willem tevergeefs zijn Duitse bezittingen van Napoleon terug te krijgen. Tot eind 1813 woonde hij met zijn gezin in het Niederländisches Palais in Berlijn. Na de nederlaag van Napoleon in 1813 in de Slag bij Leipzig stortte het staatkundige systeem in Midden-Duitsland ineen. De oude situatie werd niet zonder meer hersteld. De meeste gebieden kwamen onder militair bestuur te staan van Rusland, Oostenrijk of Pruisen. Willem werd door zijn banden met Pruisen direct hersteld in de gebieden van vóór 1803. Het groothertogdom Berg bestond niet meer en in de Nassause graafschappen Siegen, Dillenburg en Hadamar kon de restauratie direct uitgevoerd worden. Voor het graafschap Diez lag de situatie iets anders, want de hertog van Nassau had zich op tijd bij de geallieerden aangesloten. Toch werd ook dit gebied aan Oranje overgedragen. Uiteindelijk zou de regering van Willem I in Nassau van korte duur zijn.

In 1815 werd een verdrag met Pruisen gesloten, waarbij de oude stamlanden van Nassau werden afgestaan in ruil voor het nieuwe groothertogdom Luxemburg.

Op 30 november 1813 zette Willem na achttien jaar weer voet op Nederlandse bodem. In Londen was hij per brief uitgenodigd als "soeverein vorst" de regering op zich te nemen. De brief was afkomstig van het Driemanschap van 1813, de Haagse notabelen Gijsbert Karel van Hogendorp, Frans Adam van der Duyn van Maasdam en Leopold van Limburg Stirum. Willem aanvaardde hun uitnodiging en het Engelse fregat The Warrior bracht hem naar de kust van Scheveningen. Met een boerenwagen werd hij vervolgens naar het strand gereden. Een van de eerste dingen die hij in Nederland deed, was een proclamatie uitvaardigen, waarin hij aankondigde: "Ons gemeene Vaderland is gered: De oude tyden zullen weldra herleeven." Van Hogendorp werd eerst samen met Van der Duyn tot graaf verheven, maar overigens na verloop van tijd door de koning ontslagen wegens zijn voortdurende kritiek op de gang van zaken.

Op 1 december werd Willem tot soeverein vorst uitgeroepen,wat op 2 december door hem werd aanvaard

In 1815 keerde Napoleon kortstondig terug en aan Willem werden op het Congres van Wenen de voormalige Oostenrijkse Nederlanden toegezegd. De Nederlanden zouden,zo hoopten Engeland en Pruisen, een sterke bufferstaat aan Frankrijks noordgrens vormen.

Op 16 maart 1815 nam soeverein vorst Willem I zelf de titel koning der Nederlanden aan. Hij kreeg als compensatie voor de hem ontnomen Nassause erflanden als privé-bezit ook Luxemburg en werd daardoor groothertog van Luxemburg. Na de Belgische afscheiding werd hij voor het verlies van Waals Luxemburg als hertog weer gecompenseerd met het restant van Limburg. Voor de inhuldiging in de Nieuwe Kerk is een nog altijd bestaand verguld messing model van een kroon opgesteld,waarvan werd verondersteld dat het de stadhouderlijke begrafeniskroon was. Bij de inhuldiging in Brussel spotte men over een"houten kroon" en ook over de grote hoeveelheid uitgestrooide koperen munten ("de koperen Koning"). Zo ontstond een Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. Een nieuwe grondwet werd opgesteld:het Zuiden werd mede onder druk van Groot-Brittannië verplicht samen te gaan met het Noorden. Willem was tevreden met zijn machtsuitbreiding; Engeland behield evenwel Duinkerken als steunpunt op het continent.

In Vlaanderen werd Nederlands de officiële taal, tot ongenoegen van de in sterke mate verfranste burgerij. Ook de staatscontrole op het curriculum van de katholieke seminaries kwam hem op verzet te staan. De sterk op Frankrijk gerichte rooms-katholieke kerkelijke elite wilde zich, ondanks het met de Heilige Stoel uitonderhandelde concordaat niet onderwerpen aan deze modernistische protestantse vorst. Toen op 25 augustus 1830 een nationalistische opera in Brussel werd opgevoerd (De Stomme van Portici), brak in Brussel de Belgische Revolutie uit, die onder sterke militaire steun van Frankrijk uitmondde in een onafhankelijk koninkrijk België. In Vlaanderen werd Nederlands de officiële taal, tot ongenoegen van de in sterke mate verfranste burgerij. Ook de staatscontrole op het curriculum van de katholieke seminaries kwam hem op verzet te staan. De sterk op Frankrijk gerichte rooms-katholieke kerkelijke elite wilde zich, ondanks het met de Heilige Stoel uitonderhandelde concordaat niet onderwerpen aan deze modernistische protestantse vorst.

Toen op 25 augustus 1830 een nationalistische opera in Brussel werd opgevoerd, De Stomme van Portici, brak in Brussel de Belgische Revolutie uit, die onder sterke militaire steun van Frankrijk uitmondde in een onafhankelijk koninkrijk België.

Willem stuurde in 1831 een leger naar België om Brussel te heroveren, het stond onder opperbevel van kroonprins Willem en onder andere onder bevel van de tweede zoon van de koning, Frederik en generaal Saksen-Weimar. Deze Tiendaagse Veldtocht werd ondanks aanvankelijke successen een fiasco, omdat de Franse koning troepen stuurde om de intussen ingezworen koning Leopold te helpen. De Belgische koning had diplomatiek een grote alliantie. Hij had in zijn jeugd aan het Russische hof gediend, was de weduwnaar van een Engelse troonopvolgster en zou trouwen met een Franse koningsdochter. Willem werd onder grote diplomatieke druk verplicht de onafhankelijkheid van het koninkrijk België te aanvaarden. Hoewel Willem de steun van de grootmachten verloor, bleef hij zich koppig tegen vrede verzetten. De koopman-koning maakte de staat praktisch bankroet met zijn volhardingspolitiek en zijn reputatie als betrouwbaar financieel genie kreeg een deuk.

In 1839 erkende hij uiteindelijk de jonge Belgische staat. De afscheiding vereiste een grondwetswijziging,waarbij de strafrechtelijke verantwoording voor de ministers werd ingevoerd(1840). Dit was een inperking van 's konings macht en Willem vond dat te ver gaan.

De inperking van zijn macht en de Belgische afscheiding waren de voornaamste redenen voor Willem om op 7 oktober 1840 troonsafstand (abdicatie) te doen ten gunste van zijn zoon, koning Willem II.

In november vertrok Willem naar Berlijn. Hij behield zijn koninklijke rang en zijn aanspreektitel werd: Zijne Majesteit de graaf van Nassau. Hij woonde eerst bij zijn dochter Marianne en betrok later het nog altijd aan hem toebehorende Niederländisches Palais. In Berlijn trouwde hij in februari 1841 met de katholieke H. R. rijksgravin Henriëtte d'Oultremont de Wégimont, die van vaderskant stamde uit een rooms-katholieke Waalse adellijke familie. Ze gingen wonen in het Nederlandse paleis aan de Unter den Linden in Berlijn. Willems abdicatie betekende niet het einde van zijn betrokkenheid bij 's Rijks financiën. Hij leende de staat tien miljoen gulden tegen 3% rente om bankroet te voorkomen.

Op 12 december 1843 overleed Willem in Berlijn op 71-jarige leeftijd. Zijn stoffelijk overschot werd op 2 januari 1844 bijgezet in de Koninklijke Grafkelder in de Nieuwe Kerk in Delft. Willem I was overgrootvader toen hij overleed;een maand voor de abdicatie was zijn kleinzoon, de latere koning Willem III, vader geworden van de erfopvolger Willem. De enige keer dat de vier generaties samen in het openbaar waren verschenen, was bij de doop van Wiwill in 1840.

Naast koning der Nederlanden droeg Willem I de titels prins van Oranje-Nassau, vorst van Fulda (1803–1806), graaf van Corvey,Weingarten en Dortmund (1802–1806) en later als Willem I soeverein vorst van het Soeverein Vorstendom der Verenigde Nederlanden (1813–1815), hertog van Luxemburg (1815), groothertog van Luxemburg (1815–1840) en hertog van Limburg (1839–1840). Na zijn abdicatie nam hij de titel en naam koning Willem Frederik graaf van Nassau aan.

Sources

1. ↑ Find A Grave: Memorial #10289 for William I of Netherlands

• Wikipedia:William_I_of_the_Netherlands

• This WikiTree profile is referenced from Wikidata: Item Q2079957, en:Wikipedia